Een voorbeeld van zo een voorstelling die recht naar het hart gaat, is Berckmans van De Tijd. Jurgen Delnaet brengt geen ode aan de te vroeg overleden auteur, integendeel hij portretteert hem in alle openheid en eerlijkheid en net dat maakt de voorstelling zo sterk. Delnaet probeert de hartslag van de ‘mens’ Berckmans te pakken en neemt de toeschouwer mee op een roetsjbaan van taal en tekst. De woordenbrij die hij als het ware uitspuwt is coherent door de incoherentie, wat hij zegt tragisch en komisch tegelijk. Als toeschouwer ben je ontroerd én voel je gène. Berckmans toont niet alleen de kwetsbaarheid van een personage, het houdt ook een spiegel voor en raakt daarmee aan de essentie van theater.