De speech kan een machtig wapen zijn. Door de eeuwen heen heeft hij talloze massa’s begeesterd en tot actie opgezweept, ten goede en ten kwade. Hij heeft revoluties mee ontketend en oorlogen van brandstof voorzien. Allemaal door de kracht van woorden. Maar een speech begeestert niet alleen de toehoorders, hij brengt ook de spreker zelf vaak in een staat van vervoering. Die verliest zich dan in een stroom van woorden, in een obsessieve, extatische manier van spreken. De kracht van de speech hangt niet zelden af van de roes van de spreker.

In It’s going to get worse and worse and worse, my friend danst Lisbeth Gruwez de roes van dat extatische spreken. Ze maakt daarbij gebruik van fragmenten uit een speech van de ultraconservatieve Amerikaanse televisiepredikant Jimmy Swaggart. Aanvankelijk toont het spreken zich vriendelijk en kalmerend, maar in zijn drang om te overtuigen zien we steeds meer wanhoop. Nog later geeft het zijn diepste aard prijs: die van het geweld.