Het is geen vanzelfsprekendheid om dit soort teksten naar toneel te vertalen. Toch slaagt Bart Meuleman er in om het verstikkend milieu van de Vlaamse middenklasse uit de jaren ’30 op elk niveau te laten doordringen. Het stuk - in de uitzonderlijke vorm die hij er voor koos - ademt uit elke porie zowel wanhoop en isolatie als een ziekelijk hunkeren naar liefde. Het overwegend grijze decor is de claustrofobische gevangenis van de burgerlijke moraal waarop dit milieu drijft.   Elk scènebeeld wordt uitgebeend tot op het bot. Dat zorgt voor een overrompelende puurheid. Alles klopt aan dit verhaal: het sobere maar soms eclatante lichtontwerp, de doeltreffende scenografie, de indringende soundscape en de glasheldere regie zelf. De acteurs tenslotte die die zich nauwelijks kunnen bedienen van hun belangrijkste instrument, hun stem, lijken figuranten (de vertelstem is een geslaagde vondst) maar eisen gaandeweg hun rol helemaal op. Gregoria is een ijkpunt in het werk van Bart Meuleman, een voorstelling die beklijft door zijn vorm en hoge afwerkingsgraad.