Weet je wat ons aller probleem is? We maken onszelf van alles wijs in ons hoofd, en noemen dat ‘de wereld’. Gelukkig zijn er Wim Helsen en Bruno Vanden Broecke om ons dat zielige mechanisme subtiel en toch ontegensprekelijk terug te spelen. In Gij die mij niet ziet zitten beide rasperformers in een besloten huiskamertje als tussen twee dove oren. Tegen elkaar op fabuleren ze over de onwerkelijke schone Natasha, die ze straks zullen verleiden met elk hun beste zelf. Al lijkt hun openingsdialoog louter absurd, hij blijkt uiteindelijk het fundament van een spitse opbouwende tekst, die een hele rist maatschappelijke problemen herleidt tot onze eigen mentale onzekerheid. Bandeloze comedy meets breekbaar theater: voor de jury is Gij die mij niet ziet een verraderlijk eenvoudig kleinood gebleken, met een paar memorabele scènes.