Voor het zesde jaar op rij infiltreert fABULEUS in Het Theaterfestival met De Barbaren: even uitgesproken als mysterieus. Wat doen De Barbaren in godsnaam? Het is lastig daar een pasklaar antwoord op te geven. Wél kunnen we in één zin uitleggen wat de bedoeling is: een stem geven aan de jonge toeschouwer op Het Theaterfestival.

Het is ook duidelijk wat De Barbaren niet is. Het is geen jongerenjury, geen reportersploeg, geen jongekunstenaarsbende. Van juryleden verwacht je een zekere voorkennis, een soort kritische afstand. Reporters moeten objectief blijven. En kunstenaars moeten vooral hun eigen artistieke impuls volgen. Wij wilden onbevangenheid in plaats van voorkennis, totale onderdompeling in plaats van afstand, een persoonlijk verhaal in plaats van objectiviteit. En boven alles: een intense dialoog met de selectie van Het Theaterfestival.

Van daaruit ontstond De Barbaren. 8 jongeren tussen 14 en 21 jaar werden na hun eindexamens in juni opgezadeld met een omvangrijke vakantietaak. We nodigden hen uit om zich minstens voor de duur van één zomer fataal aangetrokken te voelen tot één van de geselecteerde makers op Het Theaterfestival. Hun missie: onderduiken in het universum van hun target en van daaruit een brug slaan naar hun eigen wereld. De insteek is uitermate positief en empathisch, maar de jongeren kiezen hun idool niet zelf. Hoe minder voorkennis ze hebben, hoe beter. Hoe spannender. Vanaf dan begint een grillige tocht met een onbekende eindbestemming. De deelnemers hebben hun parcours grotendeels zelf in handen, maar worden vanop een strategische afstand gecoacht door Peter Anthonissen en Filip Bilsen van fABULEUS, aangevuld met twee vrouwelijke makers. Net als vorig jaar zijn dat Frauke Depreitere en Wanda Eyckerman.

Het project is genoemd naar De Barbaren van Alessandro Baricco over de angst voor culturele teloorgang. Cultuurpessimisme leidt tot kortzichtigheid, betoogt Baricco. Tot gemiste kansen ook. Zelfs Beethoven – toch het summum van Kunst met een grote K – werd ooit als een barbaar weggezet. In plaats van hedendaagse cultuurbarbaren af te schilderen als destructieve monsters, kan je beter op de loer gaan liggen en uitzoeken waar ze op uit zijn. Baricco komt uit bij een nieuwe vorm van cultuurbeleving: één die aan de opervlakte surft in plaats van de diepte in duikt. De Barbaren van fABULEUS moeten Baricco niet per se gelezen hebben of belichamen. Ze moeten er zelfs geen mening over hebben. Maar het vormt wel een boeiend kaderverhaal voor een project waarin jongeren zich zo vurig identificeren met één podiumkunstenaar.

Iedere editie start De Barbaren met oneindig veel vragen. Zowel bij de deelnemers, als bij de organisatoren. Waarom doen we dit ook alweer? De essentie is dat we niet weten waar we naartoe gaan. Dat we niet sturen. Een Barbaar gaat niet recht op zijn doel af. De kunst is om geduldig af te wachten. Om wekenlang rond je onderwerp te cirkelen tot je ontdekt wat jouw fascinatie is, wat jou bindt met je maker en waarom een voorstelling – waar je nooit voor gekozen hebt – plots een persoonlijke, zelfs emotionele betekenis kan krijgen. Tussendoor zijn er nog al die andere zomeractiviteiten – de vakantiejobs, de reizen, de strandliefdes – maar precies die mix van doelgerichtheid en verstrooiing (een blik die zowel naar buiten als naar binnen gericht is), leidt tot verrassende inzichten.

Charlien Adriaenssens ontwikkelde in de eerste editie een artistiek verantwoorde manier van stalken en belandde in de badkamer van Jeroen De Man (De Warme Winkel). Louis Janssens bouwde een playmobil Springville voor Miet Warlop. Anne Declerq voegde een monoloog toe aan Lethal Inc van Steigeisen. Marieke Bodyn ging naar aanleiding van de voorstelling De vader de zoon en het heilige feest via de blog in dialoog met haar moeder over religie. Tine Haesendonck ging koffie drinken met Laura Van Dolron en schreef een sprookje rond de thema’s van Sartre zegt sorry. Yuva Vandeputte bracht het tot figurant in A louer van Peeping Tom. Hadjira Houssein Kahn liep een hele dag in het voetspoor van Alain Platel…

Maar het eindpunt hoeft zeker niet spectaculair te zijn. Ieder jaar zien we hoe het project een blijvende indruk nalaat bij de deelnemers en hoe de relatie met hun maker hun kijk op theater kan veranderen. En ook de makers zelf kunnen geprikkeld worden om op een andere manier naar hun eigen werk te kijken.

Dat is wat De Barbaren doen.

Om hun gedachten te ordenen houden De Barbaren een blog bij. Volgende week komen ze digitaal uit de kast op blog.fabuleus.be